TEKST 6
tatra sattvaṁ nirmalatvāt
prakāśakam anāmayam
sukha-saṅgena badhnāti
jñāna-saṅgena cānagha
tatra – tam; sattvam – siła dobroci; nirmalatvāt – będąc najczystszą w tym materialnym świecie; prakāśakam – oświecająca; anāmayam – wolny od jakichkolwiek skutków grzechów; sukha – przez szczęście; saṅgena – przez związek; badhnāti – uwarunkowuje; jñāna – przez wiedzę; saṅgena – przez związek; ca – również; anagha – O bezgrzeszny.
O bezgrzeszny, siła dobroci – będąc czystszą od innych – oświeca i uwalnia od grzesznych reakcji. Ci, którzy znajdują się pod jej wpływem, zostają uwarunkowani przez koncepcję szczęścia i wiedzy.
ZNACZENIE:
Są różne typy żywych istot uwarunkowanych przez naturę materialną. Ktoś jest szczęśliwy, ktoś inny jest bardzo aktywny, a jeszcze ktoś bezradny. Te wszystkie typy objawów psychologicznych są podstawą uwarunkowanej pozycji żywej istoty w przyrodzie. Ten dział Bhagavad-gīty tłumaczy różne rodzaje uwarunkowań. Najpierw rozważana jest siła dobroci. Efektem rozwijania cechy dobroci w tym materialnym świecie jest osiągnięcie mądrości większej niż ta, którą posiadają osoby uwarunkowane w inny sposób. Na człowieka w sile dobroci nie oddziaływują tak bardzo nieszczęścia materialne i ma on świadomość postępu w wiedzy materialnej. Typowym przykładem takiego człowieka jest bramin, który powinien być usytuowany w sile dobroci. Uczucie szczęścia odczuwane przez tego rodzaju ludzi jest wynikiem zrozumienia, że w sile dobroci jest się bardziej lub mniej wolnym od następstw grzechów. Literatura wedyjska mówi, że siła dobroci oznacza większą wiedzę i większe odczucie szczęścia.
Ale zła strona tego jest taka, że kiedy żywa istota jest pod wpływem tej siły, to ma ona skłonność do uważania się za zaawansowaną w wiedzy i lepszą od innych. I w ten sposób jest ona uwarunkowana. Najlepszym przykładem są naukowcy i filozofowie: każdy dumny jest ze swojej wiedzy, i ponieważ na ogół polepszają oni swoje warunki bytowe, odczuwają pewien rodzaj materialnego szczęścia. Przez to odczucie wyższego szczęścia w życiu uwarunkowanym zostają oni związani siłą dobroci. Wskutek tego pociąga ich działanie w tej sile. I tak długo jak znajdują się pod urokiem tego rodzaju pracy, tak długo muszą przyjmować pewne typy ciał odpowiadające tej sile natury. W takiej sytuacji nie mają szansy na wyzwolenie, czyli przeniesienie się do świata duchowego. Ktoś może wielokrotnie być filozofem, naukowcem albo poetą i wciąż na nowo być uwikłanym w ten sam, pełen niedoli proces narodzin i śmierci. Ale z powodu złudzenia pod wpływem energii materialnej ten rodzaj życia jest uważany za przyjemny.