TEKST 5
daivī sampad vimokṣāya
nibandhāyāsurī matā
mā śucaḥ sampadaṁ daivīm
abhijāto ’si pāṇḍava
daivī – transcendentalne; sampat – cechy; vimokṣāya – prowadzące do wyzwolenia; nibandhāya – do niewoli; āsurī – cechy demoniczne; matā – są uważane; mā – nie; śucaḥ – martw się; sampadam – cechy; daivīm – transcendentalne; abhijātaḥ – zrodzony; asi – jesteś; pāṇḍava – O synu Pāṇḍu.
Cechy transcendentalne wiodą do wyzwolenia, podczas gdy demoniczne są przyczyną niewoli. Lecz ty, o synu Pāṇḍu, nie martw się, gdyż przyszedłeś na świat z boskimi cechami.
ZNACZENIE:
Pan Kṛṣṇa uspokoił Arjunę poinformowawszy go, że nie urodził się on z cechami demonicznymi. Jego zaangażowanie się w walkę nie było postępkiem demonicznym, jako że rozważył on „za i przeciw”. Zastanawiał się czy Bhīṣma i Droṇa, tak szanowane osoby, nie powinny zostać zabite, więc nie działał pod wpływem złości, fałszywego ego, czy okrucieństwa. Zatem nie miał on cech właściwych demonom. Dla kṣatriyi, człowieka wojny, właśnie wypuszczanie strzał do wroga uważane jest za czyn transcendentalny, a uchylanie się od takiego obowiązku jest postępkiem demonicznym. Zatem Arjuna nie miał powodu do rozpaczy. Albowiem transcendentalnie usytuowany jest każdy, kto stosuje się do zasad swojego porządku życia.