TEKST 40

ZNACZENIE:
 
W Śrīmad-Bhāgavatam (1.5.17) Śrī Nārada Muni instruuje Vyāsadevę w następujący sposób:

„Jeśli ktoś porzuca wszelkie materialne nadzieje i poszukiwania i przyjmuje całkowite schronienie w Najwyższej Osobie Boga, nie ma dla niego żadnej straty ani degradacji. Z drugiej strony ten, kto nie jest wielbicielem Pana, może całkowicie poświęcić się swoim zawodowym obowiązkom, a mimo to nie zyskuje nic”. Dla ludzi z perspektywami materialnymi istnieje wiele czynności, zarówno zwyczajowych, jak i polecanych w pismach. Jednak dla duchowego postępu w życiu, dla świadomości Kṛṣṇy, transcendentalista powinien porzucić wszelką działalność materialną. Ktoś może argumentować, że przez świadomość Kṛṣṇy można osiągnąć najwyższą doskonałość, ale tylko wtedy, jeśli ukończy się ten proces. W przypadku, gdy nie osiągnie się takiego stanu doskonałości, traci się zarówno materialnie, jak i duchowo. Pisma święte mówią, że trzeba cierpieć wskutek tego, że nie wypełniło się swoich obowiązków. Zatem, jeśli komuś nie udało się właściwie wypełnić swoich obowiązków transcendentalnych, doświadczy skutków tego. Bhāgavatam zapewnia takiego pechowego transcendentalistę, że nie ma on powodów do obaw. Chociaż może podlegać on wpływom następstw niewłaściwego wypełniania obowiązków, to jednak nie ma dla niego żadnej straty. Pomyślna świadomość Kṛṣṇy nigdy nie zostaje zapomniana i ten, kto był w nią zaangażowany, będzie kontynuował ją i w następnym życiu, nawet gdyby urodził się w najniższej rodzinie. Z drugiej strony ten, kto sumiennie wypełnia swoje obowiązki, niekoniecznie osiągnie pomyślne efekty, jeśli nie jest świadomy Kṛṣṇy.

Można to zrozumieć w ten sposób. Ludzkość można podzielić na dwie grupy: mianowicie tych, którzy prowadzą uregulowany tryb życia i tych, którzy nie uznają żadnych zasad. Ci, którzy zajmują się jedynie zwierzęcym zadowalaniem zmysłów, bez wiedzy o swoim przyszłym życiu czy zbawieniu duchowym, należą do grupy nie kierującej się w życiu zasadami. Ci natomiast, którzy przestrzegają nakazów pism świętych odnoszących się do ich obowiązków, zaliczani są do grupy prowadzącej uregulowany tryb życia. Osoby, które nie uznają zasad – zarówno cywilizowane, jak i nie cywilizowane, wykształcone, jak i nie wykształcone, mocne i słabe – pełne są zwierzęcych skłonności. Działanie ich nigdy nie jest dobre, gdyż oddając się jedynie zwierzęcym skłonnościom (jakimi są: jedzenie, spanie, obrona i prokreacja), wiecznie pozostają w materialnym świecie, który zawsze jest pełen niedoli. Z drugiej strony ci, którzy kierują się zaleceniami pism świętych, stopniowo dochodząc do świadomości Kṛṣṇy, czynią prawdziwy postęp w życiu.

Osoby podążające pomyślną ścieżką można z kolei podzielić na trzy grupy, mianowicie: (1) tych, którzy przestrzegają nakazów pism świętych, ciesząc sie materialnymi dobrami, (2) tych, którzy starają się znaleźć ostateczne wyzwolenie z egzystencji materialnej i (3) tych, którzy są wielbicielami świadomymi Kṛṣṇy. Osoby, które przestrzegają nakazów pism świętych dla osiągnięcia materialnego szczęścia, mogą być dalej podzielone na dwie klasy: tych, którzy pracują dla zysków i tych, którzy nie pragną niczego dla zadowalania zmysłów. Pierwsi z nich mogą osiągnąć wyższy poziom życia – nawet promocję na wyższe planety – ale ponieważ nie uwalniają się od materialnej egzystencji, nie podążają prawdziwie pomyślną drogą. Jedynymi pomyślnymi czynami są te, które prowadzą do wyzwolenia. Każde działanie nie prowadzące do samorealizacji czy uwolnienia się od materialnej koncepcji życia nie ma żadnej pozytywnej wartości. Jedyną pomyślną działalnością jest zatem działanie w świadomości Kṛṣṇy. A kto dobrowolnie zaakceptuje wszelkie niewygody cielesne dla uczynienia postępu na ścieżce świadomości Kṛṣṇy, może być nazywany doskonałym transcendentalistą praktykującym surowe wyrzeczenie. A ponieważ ośmiostopniowa yoga ostatecznie prowadzi do zrealizowania świadomości Kṛṣṇy, jest ona również pomyślną praktyką. I zaprawdę nikt, kto w tym celu czyni wszystko, co w jego mocy, nie musi obawiać się degradacji.